"Ghosts voeren" wint Pulitzer, maar krijgt minimale reactie

De debuutroman van Tessa Hulls, Feeding Ghosts: A Graphic Memoir , gepubliceerd door MCD in 2024, heeft een opmerkelijke mijlpaal bereikt door de Pulitzer Prize te winnen in de Memoir of Autobiography Category op 5 mei. Deze Accole markeert de tweede keer dat een grafische roman is geëerd met een Puliter, volgt op de MAUS van Puliter. Ghosts valt op terwijl het triomfeerde in een reguliere categorie, die concurreerde tegen toppositiel uit Engelse proza-memoires en autobiografieën wereldwijd.

De Pulitzer Prize, algemeen beschouwd als de meest prestigieuze prijs op het gebied van journalistiek, literatuur en muziek in de Verenigde Staten, is de tweede alleen voor de Nobelprijs op het internationale toneel. Deze prestatie door Hulls is een belangrijk evenement in de stripindustrie, maar het heeft verrassend weinig media -aandacht gekregen. Sinds de aankondiging twee weken geleden is de verslaggeving schaars, met slechts een paar mainstream- en handelspublicaties zoals Seattle Times en Publishers Weekly , samen met één grote stripboeknieuws, Comics Beat , rapporterend over deze baanbrekende overwinning.

Het Pulitzer Prize Board prees voedende geesten als "een beïnvloedend werk van literaire kunst en ontdekking waarvan de illustraties drie generaties Chinese vrouwen tot leven brengen - de auteur, haar moeder en grootmoeder, en de ervaring van trauma uitgewerkt met familiegeschiedenis." De roman, die bijna een decennium duurde om te voltooien, onderzoekt de diepgaande impact van de Chinese geschiedenis op drie generaties vrouwen. De grootmoeder van Hulls, Sun Yi, een Shanghai-journalist, ervoer de omwenteling van de communistische overwinning van 1949, vluchtte naar Hong Kong en schreef een best verkochte memoires over haar beproeving voordat hij een mentale uitsplitsing leed.

De reis van Hulls om voedende geesten te creëren was diep persoonlijk. Opgroeien met Sun Yi, was ze getuige van haar moeder en grootmoeder die worstelden met niet -onderzochte trauma en psychische aandoeningen. Dit leidde ertoe om in eerste instantie te ontsnappen aan afgelegen delen van de wereld, om later terug te keren om haar eigen angsten en generatietrauma's te confronteren. "Ik had niet het gevoel dat ik een keuze had. Mijn familie -geesten vertelden me letterlijk dat ik dit moest doen", deelde Hulls in een recent interview . Ze beschreef haar werk als een 'familieplicht', een gevoel dat wordt weerspiegeld in de titel die geesten voedt , dat haar negenjarige proces symboliseert om met het verleden van haar familie in contact te komen.

Ondanks het succes van haar debuut, heeft Hulls aangegeven dat het voeden van geesten misschien haar laatste grafische roman is. In een ander interview legde ze uit: "Ik heb geleerd dat een grafisch romanschrijver echt ook voor mij isoleert. Mijn creatieve praktijk is afhankelijk van het in de wereld zijn en reageren op wat ik daar vind." Op haar website kondigt Hulls haar intentie aan om over te stappen in een ingebedde stripjournalist, die samenwerkt met veldwetenschappers, inheemse groepen en non -profitorganisaties in afgelegen omgevingen.

Terwijl Tessa Hulls in haar carrière aan dit nieuwe hoofdstuk begint, blijft het voeden van geesten een bewijs van de kracht en legitimiteit van grafische romans als een vorm van literaire kunst. Het verdient erkenning en viering voorbij de grenzen van de komische wereld, en benadrukt de diepgaande impact die dergelijke werken kunnen hebben op ons begrip van geschiedenis, trauma en familie.