"Blades of Fire: onthullen de eerste look"

Toen ik ging zitten om het nieuwste project van ontwikkelaar Mercurysteam, Blades of Fire , te spelen, verwachtte ik een terugkeer naar de wortels van de studio met de Castlevania: Lords of Shadow -serie, maar bijgewerkt met de moderne stijl van God of War . Een uur in, voelde het alsof ik een zielige, zij het speelde, waar de statistieken in de wapens waren ingebed in plaats van een RPG -karakterblad. Tegen het einde van mijn hands-on sessie van drie uur realiseerde ik me dat Blades of Fire zowel een knipoog is naar zijn inspiratie als een afwijking van hen, waardoor een nieuwe kijk op het actie-avontuur genre creëert door een unieke mix van geleende elementen en nieuwe ideeën.

Op het eerste gezicht lijkt Blades of Fire misschien een kloon van Sony Santa Monica's God of War , gezien zijn donkere fantasie-setting, zware gevechten en dichte camera van de derde persoon. Toch is het geen direct exemplaar. De openingstijden van de demo lieten me navigeren door een draaiende, met schat beladen kaart naast een jonge metgezel, puzzels oplossen en een vrouw van de wildernissen die in een huis woont bovenop een gigantisch wezen. De vele knikjes van de game naar de bibliotheek van Fromsoftware, inclusief aamvilvormige controlepunten die gezondheidsdrankjes en respawn-vijanden aanvullen, een bekende maar verschillende smaak toevoegen.

De wereld van Blades of Fire straalt een nostalgische fantasie-sfeer uit de jaren 80 uit, waar je je gemakkelijk kunt voorstellen dat Conan de barbaarse vermenging met zijn gespierde soldaten of Jim Henson's Labyrinth-geïnspireerde orangutan vijanden die op bamboe pogo-sticks stuiteren. Het verhaal, gecentreerd rond een boze koningin die staal in steen veranderde, telt je, als Aran de Lira, een smid -halfgod op met het herstellen van de wereldmetaal. Ondanks zijn retro -charme, voelden het verhaal en de personages enigszins generiek, denkend aan vele over het hoofd geziene Xbox 360 ERA -verhalen.

Het sterkste pak van de game ligt in zijn mechanica, met name het gevechtssysteem, dat afhangt van directionele aanvallen die zijn toegewezen aan elke gezichtsknop op de controller. Op een PlayStation -pad, bijvoorbeeld, richt Triangle op het hoofd, kruist de romp, terwijl vierkant en cirkel naar links en rechts veegt. Dit systeem vereist dat je de houding van een vijand zorgvuldig leest om hun verdediging door te breken, wat resulteert in een bevredigend viscerale gevechten waarbij bloedpaden je stakingen levendig illustreren.

De eerste grote baas van de demo, een trol, toonde de diepte van het gevechtssysteem. De tweede gezondheidsbalk kon alleen worden beschadigd na het uiteenvallen van het, met het ledemaat verwijderd, afhankelijk van uw aanvalshoek. Een goed geplaatste staking van de rechter zou de trol kunnen ontwapenen door zijn linkerarm te breken, of je kunt zelfs zijn gezicht afsnijden en er even verblinden.

Je wapens in Blades of Fire vereisen nauwgezette aandacht. Ze zijn saai met gebruik, waarbij slijpende stenen of houdingswijzigingen nodig zijn om de effectiviteit te behouden. De duurzaamheid van elk wapen wordt in de loop van de tijd uitgeput, waardoor reparaties nodig zijn bij aambeeldcontrolepunten of ze smelt voor nieuwe creaties. Dit leidt tot de meest onderscheidende functie van de game: The Forge.

Het wapenschermsysteem van Mercurysteam is uitgebreid. Je begint met het schetsen van een basiswapensjabloon op een schoolbord, en pas vervolgens elementen aan, zoals de lengte van de paal van een speer of de vorm van zijn kop, die direct van invloed is op statistieken en uithoudingsvermogeneisen. Na het ontwerpen van je wapen, hamert je het metaal fysiek op een aambeeld in een minigame die je uitdaagt om een ​​gebogen lijn te matchen met verticale balken. Het overwerken van het staal resulteert in een zwakker wapen, maar het beheersen van de minigame verdient sterren, waardoor meer reparaties mogelijk zijn voordat het wapen permanent breekt.

Hoewel het Forge-concept intrigerend is en vaardigheden introduceert in wat meestal een menu-gedreven systeem is, vond ik de mechanica van de minigame verwarrend. Een duidelijkere tutorial of verbeteringen kunnen deze functie verbeteren, die centraal staat in de identiteit van de game.

MercurySteam stelt vuurbladen voor als een reis van 60-70 uur, waarbij je diepe verbindingen met je wapens smeden. Terwijl je verkent en nieuwe metalen vindt, kun je je zwaarden, bijlen, hamers en speren reforeren, ze aanpassen aan nieuwe uitdagingen. Het doodssysteem benadrukt deze band: bij nederlaag laat je je wapen vallen, dat in de wereld blijft totdat je het herstelt, mogelijk uren later.

Het is duidelijk dat MercurySteam inspiratie putte uit Dark Souls en zijn opvolgers, beïnvloed door de impact van FromSoftware op actiegames. Bladen van vuur dient ook als een spirituele opvolger van Blade of Darkness , een spel ontwikkeld door de oprichters van Mercurysteam, die DNA deelt met de Souls -serie. Vuurbladen overstijgt echter zijn invloeden door deze gevestigde systemen opnieuw te interpreteren in een nieuwe, samenhangende ervaring.

Tijdens het spelen voelde ik de aantrekkingskracht van de invloeden van Mercurysteam - Blade of Darkness 's brute gevechten, van de innovaties van Soft en het wereldontwerp van God of War . Toch definiëren deze elementen geen vuurbladen . In plaats daarvan maken ze deel uit van een breder canvas dat het onderscheidt van zijn gaming -toetsstenen.

Ik maak me zorgen over de generieke donkere fantasie -setting van de game en het potentiële gebrek aan vijandelijke variëteit, nadat ik meerdere keren voor dezelfde miniboss heb geconfronteerd. De diepe verbinding tussen de speler en hun gesmede wapens, gecombineerd met de diepte van het gevecht, heeft me echter geïntrigeerd. In een tijdperk waarin complexe games zoals Elden Ring en Monster Hunter het mainstream -publiek hebben veroverd, kunnen Blades of Fire iets unieks en fascinerends bieden voor het genre.

Bladen van vuurschermen

9 afbeeldingen