Yoko Taro prijst ICO als een meesterwerk dat een revolutie teweegbracht in videogames

Yoko Taro, The Visionary Achter Nier: Automata en Drakengard , hebben onlangs de diepgaande impact van ICO op videogames als kunstvorm besproken. Uitgebracht in 2001 voor de PlayStation 2, bereikte ICO snel cultstatus, gevierd om zijn minimalistische esthetische en suggestieve, woordeloze verhalen.

Taro benadrukte de revolutionaire kernmechaniek van het spel - Yorda geleid door haar hand vast te houden - als een radicale afwijking van gevestigde gameplay -conventies. Hij merkte op: "Als ICO je in plaats daarvan een koffer had gedragen, zou het in plaats daarvan ongelooflijk frustrerend zijn geweest." Deze eenvoudige handeling van het leiden van een ander personage, benadrukte hij, was baanbrekend en daagde het heersende begrip van spelersinteractie uit.

Destijds gaf een succesvol spelontwerp vaak prioriteit aan boeiende gameplay, zelfs met extreem vereenvoudigde visuals. ICO gaf echter prioriteit aan emotionele resonantie en thematische diepte boven puur mechanische innovatie. Taro gelooft dat het spel heeft aangetoond dat kunst en het verhaal hun rol als louter verfraaiingen kunnen overstijgen en een integraal onderdeel kunnen worden van de kernervaring.

Taro noemde ICO 'Epoch Making', gecrediteerd met het fundamenteel wijzigen van de loop van de spelontwikkeling. Hij prees zijn vermogen om een ​​diepe betekenis over te brengen door subtiele interacties en atmosferische wereldbouw.

Naast ICO citeerde Taro twee andere invloedrijke titels: Toby Fox's Undertale en PlayDead's Limbo . Deze spellen, zo betoogden hij, verlegden op dezelfde manier de grenzen van interactieve verhalen, wat het vermogen van videogames bewees om diep emotionele en intellectueel stimulerende ervaringen te leveren.

Taro's waardering voor deze games biedt waardevol inzicht in de creatieve welvaart van zijn eigen werk, wat de voortdurende evolutie van videogames verder onderstreept als een krachtige en veelzijdige kunstvorm.