Assassin's Creed 2 en 3: The Pinnacle of Series Writing

Een van de meest iconische momenten in de gehele Assassin's Creed -serie vindt vroeg in Assassin's Creed 3 plaats, wanneer Haytham Kenway zijn missie voltooit om een ​​groep veronderstelde moordenaars in de Nieuwe Wereld te verzamelen. Gedurende de vroege stadia van het spel worden spelers ertoe gebracht dat dit bondgenoten zijn, omdat Haytham niet alleen een verborgen mes hanteert, maar ook de charisma belichaamt die doet denken aan de geliefde Ezio Auditore. Hij speelt de rol van een held, die indianen bevrijden van gevangenschap en het confronteren van Britse Redcoats. De openbaring komt echter wanneer hij de Tempelier Creed uitgesproken, "moge de vader van begrip ons begeleiden", hem als een tempelier blootstellen, geen moordenaar. Deze wending is een bewijs van het potentieel van de serie voor verhalende diepte en verrassing.

Dit moment is een voorbeeld van de kracht van Assassin's Creed 3 in Storytelling, wat een hoogtepunt markeert in de verhalende evolutie van de franchise. Het credo van de originele Assassin introduceerde het fascinerende concept van het volgen en elimineren van doelen, maar worstelde met karakterontwikkeling voor zowel de hoofdrolspeler Altaïr als zijn slachtoffers. Assassin's Creed 2 verbeterde hierover met de meer dynamische Ezio, maar lieten nog steeds zijn tegenstanders onderontwikkeld, zoals gezien bij Cesare Borgia in Assassin's Creed: Brotherhood . Pas toen Assassin's Creed 3 , vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, bracht Ubisoft de ontwikkeling van zowel de jager als de gejaagde echt in evenwicht. Deze balans heeft bijgedragen aan een naadloze verhalende stroom en een harmonieuze mix van gameplay en verhaal, een prestatie die nog moet worden geëvenaard in volgende titels.

Ondanks de positieve ontvangst van het huidige RPG-gerichte tijdperk van de serie, suggereert een groeiend sentiment onder fans en critici dat Assassin's Creed een neerwaarts traject heeft gehad. Discussies op verschillende platforms benadrukken potentiële redenen voor deze achteruitgang, waaronder de steeds fantastische elementen zoals het vechten tegen mythologische figuren zoals Anubis en Fenrir, de introductie van diverse romantische opties en het controversiële gebruik van echte historische figuren zoals Yasuke in Assassin's Creed Shadows . Ik geloof echter dat het echte probleem dieper ligt-in de verschuiving van de serie van karaktergestuurde verhalen, die zijn overschaduwd door uitgebreide sandbox-omgevingen.

In de loop van de tijd heeft Assassin's Creed zijn oorspronkelijke actie-avontuurformule uitgebreid met RPG-elementen zoals dialoogbomen, op XP gebaseerde nivelleringssystemen en functies zoals buitboxen en versnellingsaanpassing. Maar naarmate de spellen groter zijn geworden, hebben ze zich vaak minder bevredigend gevoeld. Niet alleen dragen de vele nevenmissies met betrekking tot klimtorens en het vinden van objecten bij aan dit gevoel van bloat, maar de kernverhalen heeft ook geleden. Hoewel Assassin's Creed Odyssey meer inhoud heeft dan Assassin's Creed 2 , voelt veel ervan minder verfijnd en boeiend.

De toevoeging van spelerskeuze door dialoog en acties, hoewel theoretisch het verbeteren van onderdompeling, resulteert vaak in het tegenovergestelde effect. Langere scripts om verschillende scenario's tegemoet te komen, kunnen minder gepolijst aanvoelen dan die met een meer gefocust verhaal, het verdunnen van de karakterontwikkeling en het maken van interacties met NPC's aanvoelen minder authentiek. Dit contrasteert scherp met de meer gescripte, karaktergerichte verhalen van het Xbox 360/PS3-ERA, met enkele van de meest memorabele schrijven in gaming. Uit Ezio's gepassioneerde verklaring: "Volg mij niet of iemand anders!" Na het verslaan van Savonarola, naar de aangrijpende laatste woorden van Haytham Kenway aan zijn zoon Connor:

'Denk niet dat ik van plan ben je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden.'

De verhalende complexiteit is in de loop van de tijd ook afgenomen. Moderne spellen vereenvoudigen de morele dichotomie vaak tot moordenaars die goed zijn en Tempeliers die slecht zijn, terwijl eerdere titels in de grijze gebieden tussen de twee facties zijn verdiepen. In Assassin's Creed 3 verslaat elke Tempelier Connor zijn overtuigingen uitdagend. William Johnson suggereert dat de Tempeliers de Indiaanse genocide hadden kunnen voorkomen, Thomas Hickey verwerpt de doelen van de Assassins als onbereikbaar, en de Benjamin -kerk betoogt dat perspectieven ertoe doen, waarbij de Britten zichzelf als slachtoffers beschouwen. Haytham ondermijnt zelf het vertrouwen van Connor in George Washington en voorspelt een toekomst waarin Amerika net zo onderdrukkend zou zijn als de monarchie waartegen het in opstand kwam - een voorspelling versterkt door de openbaring dat Washington, niet Charles Lee, het verbranden van Connor's dorp bestelde. Deze morele ambiguïteit laat spelers meer vragen dan antwoorden, waardoor de diepte van het verhaal wordt verbeterd.

Nadenkend over de geschiedenis van de franchise, is het duidelijk waarom het nummer "Ezio's Family" van de Assassin's Creed 2 -soundtrack, gecomponeerd door Jesper Kyd, het thema van de serie werd. Het vangt niet alleen de renaissance -setting, maar het persoonlijke verlies en trauma ervaren door Ezio. Terwijl de Creed Games van de moderne Assassin uitblinken in wereldbouw en grafische afbeeldingen, hoop ik dat de serie terugkeert naar zijn wortels, gericht op intieme, karaktergestuurde verhalen. In een industrie die in toenemende mate de voorkeur geeft aan expansieve sandboxen en live servicemodellen, is een dergelijke rendement mogelijk niet in overeenstemming met de huidige bedrijfsstrategieën.